10 ciekawostek o American Pit Bill Terierze

1. Pochodzenie rasy

Do połowy XIX wieku na wyspach Wielkiej Brytanii hodowano psy, które pochodziły od staroangielskich terierów i buldogów. Krzyżowano je, by uzyskać sportowego, umięśnionego psa, wykazującego silny instynkt łowczy oraz spryt. Nazywano je potocznie terierami typu bull.

Były regularnie przywożone do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie pod koniec wieku zyskały na popularności i stały się bezpośrednimi przodkami American Pit Bull Terierów.

2. Historia

Początkowo psy były wykorzystywane bardzo wszechstronnie. Zarówno na wyspach brytyjskich, jak i w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Służyły za cel uciekającym podczas polowania bykom lub w czasie polowań na niedźwiedzie. Również przydawały się w gospodarstwach przy łapaniu szczurów, ochrony czy prowadzenia stad zwierząt.

Ich siła i zwinność oraz umięśniona sylwetka, a niższa wysokość niż owczarka niemieckiego, spowodowała, że rasa stawała się niezwykle popularna. Niższe koszty utrzymanie rasy okazało się również zaletą dla wojska, które wykorzystywało psy do pełnienia roli kurierów podczas I i II wojny światowej.

3. Ciemne karty historii

Powolny zanik polowań z pitbullami, które uznawano za niehumanitarne, przyczynił się zapewne do tego, by znaleźć w tej rasie cechy, przyczyniające się do organizowania walk psów. Z założenia psy, biorące udział w walkach, miały wykazywać dużą agresję wobec przedstawicieli swego gatunku, natomiast wobec ludzi być posłusznymi i karnymi.

Rozrywka stałą się na tyle popularna, że zaczęto hodować tę rasę, wzmacniając cechy agresji i siły. Tylko takie osobniki mogły przynosić dochody. W często małych, ciemnych, piwnicznych pomieszczeniach, pełnych podekscytowanych ludzi, stawiano do walki psy, które porównywano do bokserów. Poddawano je licznym treningom wzmacniającym ich potęgę. Dzięki temu stworzono psa, który nie znał bólu, nie poddawał się i napierał, atakując.

4. Pit

Piwnice, często hotelowe, niewielkich rozmiarów, z wytyczonym ringiem lub dołem pośrodku, stawały się areną walk psich. Panujący fetor, podłoga pełna krwi i tłum wrzeszczących ludzi był często ostatnim widokiem zwierząt poległych w walce.

Są teorie, które głoszą, że ze względu na wysokie ceny najbardziej agresywnych psów, nie doprowadzano do ich uśmiercenia przez przeciwnika. Wytyczano linie, których dany pies nie mógł przekraczać lub przerywano walkę, gdy drugi pies nie wykazywał woli walki lub jej unikał. Pit – inaczej dół – stał się przedrostkiem bullteriera, kojarzonego z walką.

5. Agresja

Historia psich walk, które nielegalnie do tej pory odbywają się w wielu krajach, postawiła rasę w bardzo niekorzystnym świetle. Do tego wizerunku przyczynił się również fakt, że biedne dzielnice połowy XX wieku były pełne przedstawicieli tej rasy, która miała służyć jako obrońca dobytku lub osób. Nielegalnie handlujący narkotykami, osoby ze światka przestępczego, recydywiści stawali się właścicielami psów, wykorzystując je w sobie wiadomych celach. Psy stały się uosobieniem niebezpiecznych dla ludzi i innych zwierząt.

6. Burza w mediach

Brak socjalizacji American Pit Bull Terierów (APBT), a wręcz wzmacnianie w kolejnych pokoleniach ich agresywnych cech doprowadziło do doniesień o atakach psów na ludzi. Zwykle ofiarami stawały się często niepilnowane dzieci z amerykańskich przedmieść, ok. 7-9 letnie, atakowane na posesji w głównie w szyję i twarz, z uwagi na ich niski wzrost. Te okaleczenia bywały śmiertelne.

Media prześcigały się w informacjach o zwierzętach, a zła opinia o rasie szybko rosła. Zapanował strach przed psami. Ludzi ogarnęła panika, a liczne doniesienia o psich mordercach wzmacniały ujemny wizerunek rasy. Często krzywdzące nagłówki gazet spowodowały, że psy uznano za bardziej niebezpieczne niż broń palną.

7. Szczęki APBT

Powstało wiele mitów i doniesień o rzekomym potężnym uścisku szczęk psiego mordercy. Do tego przyczyniły się media, wynajdując chwytliwe tytuły. Porównywano uścisk szczęki do krokodyla, hipopotama. Wiele z tych doniesień okazała się nieprawdziwa, jednak zła passa rasy, mimo wielu prób ocieplenia jej wizerunku, wciąż trwa. Niektórzy badacze dowodzą, że zdecydowanie silniejszy uścisk szczęk ma rottweiler czy tosa inu i tym rasom w uścisku nie sposób dorównać.

8. Rasa z listy

Zła opinia o rasie spowodowała, że wiele krajów podjęło środki, by nie dopuścić do dalszych ataków agresywnych psów na ludzi. Na przykład Wielka Brytania wydała zakaz wwozu tych psów na teren wyspy oraz zakaz ich posiadania. Co ciekawe, można hodować i posiadać staffordshire bull teriera (stafika) – rasę, z której wywodzi się APBT. W Polsce od 2003 roku rasa znalazła się na liście ras uznanych za agresywne. Na hodowlę, utrzymywanie rasy należy posiadać zezwolenie. Do tej pory rasa nie jest uznana przez FCI (Międzynarodową Federację Kynologiczną).

9. Wygląd

American Pit Bull Terier jest psem masywnym i muskularnym. Skóra przylega do ciała, jest gruba, luźniejsza na szyi i klatce piersiowej. Sierść jest krótka, szorstka, a włos lekko błyszczy. Umaszczenie bywa różnorodne: barwa czarna, biała, pręgowana, płowa, jasnobrązowa, niebieska, brązowa, ruda. To wysportowany i zdrowy pies, zwinny i wytrzymały. Waga nie powinna przekraczać 16-29.5 kilograma, choć są odstępstwa od tych wytycznych. Suki są lżejsze i ważą od 13.6 do 27 kilogramów. Wysokość w kłębie waha się od 43 do 56 centymetrów.

10. Charakter

Psy tej rasy, mimo złej sławy, uchodzą za bardzo przyjazne ludziom, śmieszne, wesołe i uparte. Cieszą się całym ciałem, „uśmiechając się”. Są niezwykle przywiązane do właściciela i rodziny. Uwaga! Nie są delikatne. Swoje emocje ujawniają natychmiast. Potrafią niekontrolowanie skakać z radości, objawiając swą miłość poturbowanemu panu.

Są odporne na ból, wytrzymałe. Posiadają jednak wrodzoną agresję, skierowaną przeciwko innym psom i zwierzętom, nie ludziom. Dobrze wychowany i poddany intensywnemu procesowi socjalizacji pitbull potrafi być przyjaźnie nastawiony nawet do innych psów oraz stać się wspaniałym towarzyszem lubiącego ruch przewodnika.

Eskarabahos