8 Ciekawostek o Lisie Polarnym

W ekstremalnych warunkach, gdzie jest mróz, wiatr, wilgoć, zamiecie, brak pożywienia – żyje przepiękny, niewielki ssak. Czarne jak węgiel oczy i nos wyróżniają się na tle wspaniałego, puszystego futra, które w okresie zimowym przybiera śnieżnobiały kolor.

Piesiec, lis polarny, piesak – bo o nim mowa, zmierza się z ciężkimi warunkami, polując na świeżo narodzone foki, ptaki, małe ssaki, ryby, jagody. Nie pogardzi jajami i padliną, podążając za niedźwiedziami polarnymi w nadziei na resztki ich zdobyczy. Znany jest z tego, że lokalizuje śnieżną norę, by następnie z impetem wyskoczyć w górę i zanurkować w śnieżnym puchu.

1. Charakterystyka

Ssak oceniany jest dość niewdzięcznie jako mały drapieżnik, który oprócz polowania przeszukuje śmieciowiska, w celu zdobycia pożywienia. Notorycznie pozbawiony jedzenia pochłania wszystko, co wydaje się godnym zjedzenia. W zależności od terenu, na którym żyje, potrafi pokonywać dziennie dziesiątki kilometrów, by zdobyć pożywienie. Niewiele większy od kota, z gatunku psowatych futrzak jest przeganiany przez niedźwiedzie, za którymi podąża, ale też mewy, wydrzyki, a nawet rybitwy.

Piesiec jest niezwykle wytrzymały na niskie temperatury. Aktywny tryb życia przy temperaturach sięgających blisko 70 stopni przystosował się wyśmienicie. Nie zapada w sen zimowy i jak każdy żyjący w tych warunkach ssak ma mniejsze te części ciała, które są narażone na szybką utratę ciepła. Ma krótsze łapy i pysk, mniejsze uszy i krótszy, ogon niż lis pospolity. Również jest mniejszy niż jego krewniak – wysokość ok. 30 cm i waga 2,5 do 6kg.

2. Wygląd

Czarny nos i ciemne oczy są cechą charakterystyczną występującego na północy ssaka. Jego delikatne ciało pokrywa niezwykle gęste, długie i puszyste futro, łącznie z poduszkami łap. Potrafi być niewidoczny, trudno go wypatrzyć w białym krajobrazie. Prócz lisów białych są też lisy niebieskie, których futro ma barwę ciemnopopielatą z błękitnym odcieniem. Najczęściej występuje w ubarwieniu letnim brązowo-szarym, a zimą śnieżnobiałym, ale spotyka się też lisy czarne przez cały rok.

3. Występowanie

Lis polarny występuje w Arktyce, Zajmuje tereny Kanady, Alaskę, Syberię, Grenlandię, Islandię, Spitsbergen i północną Skandynawię. Ciekawostką jest fakt, że jego szczątki znaleziono w Polsce w okolicach Krakowa – zatem w czasie zlodowacenia zamieszkiwały znacznie większe obszary.

W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów lis jest zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka) pod nazwą Alopex lagopus

4. Zagrożenia

Lisy polarne raczej nie mają naturalnych wrogów: to lis rudy i wilki. Największym ich wrogiem jest człowiek.

5. Populacja

Istnienie lisów jest zależne głównie od możliwości zdobycia pożywienia. W okresie wzrostu populacji gryzoni, rośnie też populacja lisów.

6. Zachowanie

Oprócz typowego dla lisów nurkowania w śniegu w czasie polowania znane są z niezwykłej urody. Oznaczają się szybkością, inteligencją. Z natury nie są zbyt płochliwe i można je spotkać w okolicach siedlisk ludzkich. Należą do bystrych i ciekawskich. Muszą wszystko sprawdzić, dotknąć, powąchać. Potrafią wyszukać najbardziej głęboko schowany smakołyk, dlatego bywają utrapieniem polarników. Każda okazja, by zdobyć pożywienie jest dobra. Można je obserwować z kilku metrów, gdy podkradają jedzenie ludziom. Z zachowania podobne do psów mają ciężki żywot – w ekstremalnych, arktycznych warunkach giną z braku pożywienia, dlatego zimową porą robią zapasy, które nawzajem sobie podkradają.

7. Rozmnażanie

Przed narodzeniem szczeniąt rodzice pozbawieni już zimowego futra, wyszukują norę, którą oczyszczają, wykopując nowe wejścia. Nory tworzą system podziemnych korytarzy z wieloma rozgałęzieniami i dziesiątkami wejść. Wykorzystywane są przez kolejne pokolenia pieśców pokolenia, bywa że przez setki lat. Małe (jest ich kilkanaście w miocie) rodzą się pod koniec maja lub na początku czerwca. Ważą ok. 50 gramów, są pokryte rzadką sierścią, ślepe i bezradne. Samica karmi małe, a samiec przynosi jej jedzenie. Ojciec jest bardzo troskliwy i dba o regularną dostawę jedzenia. Po 6 tygodniach rodzice już polują razem, by zaspokoić potrzeby maluchów. Z reguły w lipcu młode opuszczają nory i rozpoczynają życie w pojedynkę. Jest to trudny okres i wiele z nich nie przeżywa ciężkiej zimy.

8. Dane szczegółowe

długość ciała 80-95 cm

długość ogona: 28-40 cm

wysokość: 25-30 cm

waga: samica 2,5-8 kg, samiec nieco cięższy

długość życia: 12–14 lat

Eskarabahos