Koń Bułany – Charakterystyka Tych Koni

Konie – czy można odmówić tym zwierzętom elegancji? Idąc powolnie po pastwisku, można podziwiać niesamowitą budowę ich ciała. Dzisiaj te konie używane są z reguły do celów rozrywkowych. Chociaż w dawnych czasach były to zwierzęta, które wykorzystywane były do różnych prac,m.in. na palu. Krzyżowanie różnych ras sprawiło, że aktualnie do czynienia mamy z różnymi odmianami. Wśród nich można znaleźć konie bułane. Co należy wiedzieć na ich temat?

„Bułki” na pastwisku

Specjaliści, którzy na co dzień mają do czynienia z tymi niezwykłymi zwierzętami, potocznie nazywają konie bułane „bułkami”. Czy jest to obelga? Oczywiście, że nie. Może poniekąd jest to wynikiem ich jasnego umaszczenia. Chociaż pewnie jest to skrót od ich urokliwej nazwy. Ich barwa jest jasna, ale występuje ona w różnych odmianach. Warto przyjrzeć się tym „bułeczkom”, które były ulubionymi koniami Wikingów. Z tą rasą koni wiąże się wiele ciekawostek, które mogą zaciekawić nawet te osoby, jakie na co dzień nie zajmują się tymi zwierzętami.

Gen bułany

Jak to bywa w przypadku wielu innych ras koni, bułany powstał poprzez krzyżówkę maści podstawowej z konkretnym genem. W tym przypadku jest to gen…bułany. To właśnie dlatego mówi się, że te konie są jeszcze bardziej rozjaśnione niż to bywa w przypadku gniadych lub karych. Działanie genu bułanego sprawiło, że konie bułany są…różnokolorowe. Tzn. tułów konia może być nawet o kilka odcieni jaśniejsza w stosunku do jego głowy oraz kończyn. To właśnie dzięki temu można cieszyć się bardzo ciekawym efektem wizualnym. W ten sposób ma się do czynienia z pięknymi końmi, których na polskich pastwiskach nie brakuje.

Pręgowanie na ciele

U koni bułanych ciemne są również uszy, nogi, kłąb, a także grzbiet. Warto jednak wspomnieć, że cechą charakterystyczną tych koni są pręgowania. Mogą one występować w różnych miejscach. Wśród najpopularniejszych wymienić można głowę oraz łopatki. Nie brakuje koni, których pręgowania biegną przez cały tułów lub na samej grzywie.

W tym właśnie momencie można powrócić do koni Wikingów. To właśnie były ich charakterystyczne, ukochane konie. W typie maści rozjaśnionej, z czarną pręgą, która biegnie przez całą długość grzywy.

Konie fiordy

Konie fiordy to taka jakby odmiana dla koni bułanych. Dlatego też warto o nich wspomnieć. Tym bardziej że należą one do jednych z najstarszych ras na świecie. Jako jedna z niewielu utrzymała się do dzisiaj bez domieszki krwi innych ras. Wikingowie wykorzystywali je do różnych prac (najwięcej do prac pociągowych), ale także jako konie bojowe. Do dzisiaj na terenach zamieszkanych w dawnych czasach przez Wikingów, wciąż można znaleźć wiele hodowli tych pięknych koni. Warto jednak wspomnieć, że również Polska w tym względzie ma się czym pochwalić. Głowy fiordów są dość szerokie, z prostym profilem i niewielkimi uszami.

Uwagę na pewno przyciąga ich grzywa, która jest biało-czarna. Do tego jest krótka, a na dodatek szczeciniasta. W profesjonalnych hodowlach grzywa ta jest często przycinana na kształt półksiężyca. W ten właśnie sposób lepiej podkreślany jest jej urok i piękno. Często spotykane są również pręgi na nogach.

Mówiąc o tych grzywach oraz ich przycinaniu, to warto wspomnieć o hodowli „Fiord”, która znajduje się na polskich Kaszubach. To właśnie tam hodowcy dążą do tego, aby każdy z ich koni miał inną fryzurę, dzięki czemu prezentuje się jeszcze bardziej oryginalnie.

Jakie są rodzaje maści bułanej?

Warto jednak powrócić do maści bułanej. Dokładnie do tego, że dzielona jest ona na trzy podstawowe grupy:

• bułana – to właśnie te konie, których sierść jest popielatobura lub delikatnie żółtawa. Konie, które występują tych odcieniach nazywane są bułanymi lub jasno bułanymi. Tułów, jak również szyja zwierzęcia, ulega rozjaśnieniu do koloru jasnobrązowego.Wyróżniają się za to nogi, które są ciemne. Może być tak, że będą one całkowicie czarne. Można również łatwo zauważyć, że ogon oraz grzywa występują w dwóch kolorach, dzięki czemu oryginalność tych koni jest jeszcze bardziej widoczna. Pręgowanie jest widoczne na grzbiecie i kończynach. Jest to umaszczenie, które powstało w wyniku rozjaśnienia maści gniadej genem bułanym;
• myszata – konie, które występują w odcieniach szarości. Co ciekawe wyróżnia się kilka odcieni takiej „myszowatości”: myszaty, jasny myszaty lub ciemny myszaty. Takie kolory można spotkać na obszarze tułowia i szyi. Grzywa oraz ogon są czarne. Możliwe są jednak w ty miejscu pręgowania. Z kolei kończyny, jak również głowa, są ciemniejsze od tułowia oraz szyi. Jest to umaszczenie, które powstało w wyniku rozjaśnienia maści karej genem bułanym:
• czerwonobułane – również bardzo ciekawa grupa koni. Tym bardziej że są to konie, które występują niezwykle rzadko. Również, jeżeli chodzi o Polskę. To dlatego jak się już pojawią, są tak mocno doceniane. Trzeba jednak dobrze im się przyjrzeć, aby mieć pewność co do tego, że zostały one prawidłowo zidentyfikowane. Wszystko przez to, że bardzo często mylone są z kasztanowatymi. Pręgowanie, kończyny, ogon i grzywa występują w kolorze rudym. Te konie mogą być być czerwonobułany, jasny czerwonobułany lub ciemny czerwonobułany. Ważne jest to, aby zaznaczyć, że na ciele konia można znaleźć takie obszary, które na pewno nie będą rozjaśnione.Jest to umaszczenie, które powstało w wyniku rozjaśnienia maści gniadej genem bułanym.

Gdzie można spotkać się z umaszczeniem bułanym?

Nie brakuje ras koni, które mogą pochwalić się umaszczeniem bułanym. Co ciekawe, można podziwiać je na żywo w Polsce. Wśród nich można wymienić:

• koń fiordzki- czyli ten, który został już wcześniej wspomniany. Warto jednak powrócić do niego na chwilę, ponieważ jest to zwierzę, które w chwili obecnej pełni bardzo ważną rolę w przypadku hipoterapii. Nie brakuje również miejsc, gdzie wykorzystywany jest on jako koń juczny lub do prac polowych;
• koń huculski- jego nazwa wzięła się od miejsca skąd pochodzi. Dokładnie są to Karpaty Wschodnie. Szczegółowo jest to Huculszczyzna. Trzeba przyznać, że są to maleńkie konie, których wzrost oscyluje na ogół w granicach od 132 do 145 cm. Wydawać by się mogło, że takie mikrusy nie są w stanie niczego dokonać. Błąd! W małym ciele duży duch. Jest to nie tylko silny, ale również wytrzymały konik, który wiele lat temu wykorzystywany był jako koń juczny. Aktualnie – ze względu na swój bardzo przyjemny charakter – wykorzystywany jest głównie do pracy z dziećmi;
• angloarab shagya – ta tajemnicza nazwa pozwala poznać konie, które swoim pochodzeniem związane są z monarchią austro-węgierską. Jest to jedna z najbardziej inteligentnych ras koni, która na dodatek cechuje się żywiołowym charakterem. Często można go spotkać jak wykorzystywany jest do jazdy wierzchem lub w innych dyscyplinach sportowych. W Polsce jednak na próżno szukać tych koni (hodowli). Największe ich skupiska można spotkać na terenie Węgrzech i Niemiec.

Podstawowe informacje o koniach bułanych

Warto jednak wspomnieć także o tym, że konie bułane tak naprawdę związane są z Bułgarią. To właśnie stamtąd wywodzi się ta rasa koni. Została ona odkryta w XVIII wieku. Na oficjalne uznanie musiała czekać aż do 1946 roku. Pomimo tego, uznawane są za jedną z najstarszych ras na świecie. Konie bułane są małe. Nie tylko, jeżeli mowa o odmianie huculskiej. Szacuje się, że średnio ich wysokość utrzymuje się w granicach od 120 do 140 cm. Rzadko kiedy zdarzają się większe konie. Ich waga to na ogół od 300 do 400 kg.

Po czym poznać konia bułanego?

Zostały już wymienione wszystkie umaszczenia, jeżeli chodzi o „bułki”. Warto jednak opowiedzieć o jego krótkim, michałowatym ogonie, ale także krótkich nogach. Mówi się, że uwadze nie może również umknąć to, że bułane mają mniejszą głowę i łeb, a także dłuższe uszy. Wyglądać to może niezbyt proporcjonalnie, ale w tym cały urok tych zwierząt. Całości dopełnia długi i szeroki tułów.

„Bułki” mają to do siebie, że należą do bardzo przyjaznych koni. Wyróżniają się również swoją inteligencją, dlatego chętnie uczą się nowych zadań. Przyjazny i tolerancyjny, doskonale odnajduje się w gronie najmłodszych jeźdźców. To także koń, który doskonale nadaje się dla osób próbujących jazdy konnej. Z nimi nie trzeba będzie się niczego obawiać. Kocha ludzi, ponieważ ma bardzo towarzyski charakter. Często można obserwować jego żywiołowość. Jednak można być pewnym tego, że żadnemu dziecku nie zrobi on krzywdy.

Zdrowie i pielęgnacja

Szacuje się, że konie bułane są w stanie przeżyć średnio 20-30 lat. Jest to możliwe dzięki temu, że ma się do czynienia z rasą, która jest odporna i wytrzymała. W końcu nie tak łatwo wytrzymać na norweskich fiordach. Konie te są w stanie znieść wszystko. Aczkolwiek, mogą mieć do czynienia z różnymi chorobami. Mowa tu o problemach skórnych, jak również z układem pokarmowym.

To właśnie dlatego należy dbać o pielęgnację konia. Na pewno musi być ona wykonywana codziennie. W szczególności, jeżeli chodzi o takie zabiegi, jak czyszczenie skóry, ogona i grzywy. Liczy się również prawidłowa dieta, która pomoże dostarczyć prawidłowo zbilansowane składniki. Nie można zapomnieć również o tym, że konie muszą być regularnie wizytowane przez weterynarza.

Co jeszcze o koniach bułanych wiedzieć trzeba?

Czego nie należy podawać do jedzenia bułanym? Na pewno nie może to być surowe mięso, a także słodka czekolada. Są to produkty, które tym zwierzakom są w stanie zaszkodzić. Właściwie to należy powiedzieć, że „bułki” nie mogą spożywać żadnych produktów mlecznych. Do tego zestawu należy również dołożyć kukurydzę.

Dla kogo są konie bułane? Właściwie to można powiedzieć, że są to konie dla wszystkich. W ich towarzystwie są w stanie odnaleźć się także osoby dorosłe. Ich cena może się wahać. Można spotkać konie bułane, które są warte 500 euro, ale także te, których cena wynosi 3000 euro. Wszystko bowiem uzależnione jest od hodowli, ich stanu zdrowia, wieku.

Można być jednak pewnym tego, ze konie bułane staną się dla wszystkich właścicieli ogromną pociechą. Są to naprawdę sympatyczne konie, które łatwo można wyszkolić do tego, aby innym osobom pomagały w nauce.